در شرایطی که «قدرت‌ و اقتدار» به‌عنوان‌ یکی‌ از ضمانت‌های‌ دوام‌ و قوام‌ حکومت‌ در مباحث‌ سیاسی‌ و اجتماعی‌ مورد کنکاش‌ صاحب‌نظران‌ و حکیمان‌ واقع‌ می‌شد. امام‌ علی‌(ع‌) به‌عنوان‌ کسی‌ که‌ برخاسته‌ از طبقات‌ عادی‌ جامعه‌ بود و در عین‌ اینکه‌ زهد و تقوی‌ را مشی‌ و سلوک‌ خود قرار می‌داد زعامت‌ و زمامداری‌ حکومت‌ را نیز رسماً برای‌ پنج‌ سال‌ به‌دست‌ گرفت‌. اینکه‌ حضرت‌ به‌ مفهوم‌ «قدرت‌» چگونه‌ می‌نگریست‌ و از آن‌ چگونه‌ برای‌ حفظ‌ حکومت‌ خود بهره‌ می‌گرفت‌ از مباحثی‌ است‌ که‌ می‌تواند برای‌ پیروان‌ برای‌ پیروان‌ آن‌ حضرت‌ مورد توجه‌ قرار گیرد. در گفت‌وگویی‌ با دکتر سیدیحیی‌ یثربی‌ استاد دانشگاه‌ و صاحب‌نظر مباحث‌ فلسفی‌ و اجتماعی‌ قدرت‌ از دیدگاه‌ امیر مؤمنان‌(ع‌) را بررسی‌ و ارزیابی‌ می‌کنیم‌: در طول‌ تاریخ‌ انسان‌ها وجود حکومت‌ و قدرت‌ را همراه‌ با ظلم‌ و ستم‌ می‌دیدند. اما با این‌همه‌، ستم‌ حاکمان‌ را حداقل‌ تاحدی‌ که‌ قابل‌ تحمل‌ بود، تحمل‌ می‌کردند و اصل‌ حکومت‌ را نفی‌ نمی‌کردند! چرا؟! تا آنجایی‌ که‌ تاریخ‌ نشان‌ می‌دهد، جامعه‌ها زیر سایه‌ قدرت‌ بوده‌اند. جوامع‌ بشری‌ هرچند از قدرت‌ حاکمان‌ آسیب‌ می‌دیدند و زیر ستم‌ قدرتمندان‌ بودند، اما هرگز نتوانسته‌اند توجیه‌ وجود قدرت‌ را نپذیرند. شرایط‌ اجتماعی‌ همیشه‌ چنان‌ بود که‌ مردم‌ احساس‌ می‌کردند حتماً باید «امیر» و «قدرتی‌» بالای‌ سرشان‌ باشد تا آنها را از تعدی‌ و تاخت‌ و تاز نیروهای‌ خارجی‌ و داخلی‌ سرزمینشان‌ حفظ‌ کند. مردم‌ برای‌ آنکه‌ از تاخت‌ و تاز اقوام‌ خارجی‌ یا هرج‌ و مرج‌ گروههای‌ داخلی‌ در امان‌ باشند، وجود قدرت‌ تعدی‌ و ستم‌ حاکم‌ را پذیرا می‌شدند. چرا که‌ می‌دانستند اگر به‌ جای‌ تعدی‌ها و تاخت‌ و تازهای‌ پراکنده‌، زیر یک‌ تعدی‌ متمرکز باشند، بهتر می‌توانند زندگی‌ خود را سپری‌ کنند. تحمل‌ تعدی‌ یک‌ حاکم‌ و یک‌ حکومت‌ متمرکز برای‌ آنها آسان‌تر بود.